„Opowieści z Księgi Dżungli” to historia chłopca - Mowgliego - porwanego z indyjskiej wioski do dżungli przez tygrysa Sherekhana. Mowgli, inaczej niż każdy chłopiec w jego wieku, wychowuje się wśród dzikich zwierząt. Jego matką jest wilczyca Raksha, ojcem - przewodnik gromady wilków - Akela, a „nauczycielami" praw dżungli - niedźwiedź Baloo i pantera Bagheera. Ale tygrys nie może zapomnieć zniewagi i odebrania mu jego zdobyczy - chłopca. Kiedy więc nadarza sie okazja stara sie przejąć nad nim władzę i... Czy Mowgli zostanie w dżungli ze zwierzętami czy też wróci do ludzi, do indyjskiej wioski, z której pochodzi? Historia Mowgliego i jego zwierzęcych przyjaciół na deskach krakowskiej "Groteski" opowiedziana jest w formie musicalu - spektaklu, w którym muzyka (autorstwa Jacka Wierzchowskiego) i choreografia (Katarzyny Aleksander - Kmieć) oraz maski i scenografia (Elżbiety Terlikowskiej) przenoszą widza w klimaty tajemniczych Indii - krainy magii, baśni i tajemnicy.
Oglądane widowisko poprzez interesujące rozwiązania scenograficzne oraz wartką akcję, przeplataną humorystycznymi sytuacjami wzbudziły u dzieci uczucia estetyczne, które odzwierciedlały ich stany emocjonalne i stosunek do spektaklu. Tło sceny zmieniało się wiele razy i idealnie uzupełniało treść akcji. Przeżycia i uczucia jakie towarzyszyły dzieciom w dużej mierze zależały też od efektów dźwiękowych i oświetlenia. Sceny grozy akcentowane były niskimi tonami i światłami w kolorach fioletu, czerwieni, szarości. Czasem część sceny pozostawała w półmroku. Sceny piękne, wesołe, radosne oświetlane były barwami jasnymi, a towarzysząca im muzyka utrzymywała się tonacjach wysokich, żywych i skocznych. Uwidocznione zachowania dzieci wskazują na autentyczność, szczerość i żywiołowość w przeżywaniu sztuki teatralnej oraz na ich wyjątkowej wrażliwości. Dzieci uzewnętrzniały swoje emocje i przeżycia w mimice i pantomimice oraz w innych zachowaniach wyrażających się śmiechem, okrzykami, brawami, ostrzeżeniami bądź wyciszeniem i zastygnięciem w bezruchu. Towarzyszyło im; zachwyt, radość, śmiech, podziw, lęk, napięcie, gniew, smutek a także strach. Żywiołowo reagowały na czyny postaci, zdarzenia, nastrój, doznawały wzruszeń, oczarowania, niepokoju i podniecenia. Emocje i uczucia jakie towarzyszyły dzieciom podczas tego widowiska były bardzo wyraziste.
Edukacja teatralna wzbogaca wiedzę dzieci oraz pobudza ich wyobraźnię i wyzwala twórczą aktywność. Stanowi ważny aspekt wychowania estetycznego. Jest potrzebą małego nawet człowieka, jest źródłem wzruszeń i przedmiotem wielopłaszczyznowej twórczej aktywności. Edukacja teatralna rozwija osobowość dzieci, kształtuje ich wewnętrzne bogactwo, wzbogaca i dostarcza wiedzy o nas samych. Poprzez sztuki teatralne dzieci przeżywają rzeczywistość, wykraczają poza realny świat. Spektakl teatralny będący syntezą wielu sztuk, w całej swej złożoności treści, formy i ekspresji dostarcza dzieciom głębokich, niezapomnianych wrażeń wpisujących się na stałe w ich wspomnienia. Umożliwia im wyrażenie własnych przeżyć, pozwala przenieść się w krainę marzeń i fantazji. Śledząc losy bohaterów na scenie, dzieci przeżywają wraz z nimi ich radości i smutki, zdobywają te same doświadczenia, wzbogacają w ten sposób swe życie emocjonalne, rozwijają wyobraźnię, dostrzegają związki między wydarzeniami.
Nauczyciele zajmujący się edukacją kulturalną przygotowują dzieci do odbioru, rozumienia i przeżywania sztuki. Przeżywanie i tworzenie jest żywą potrzebą dzieci w wieku przedszkolnym. Dlatego należy upowszechniać kulturę teatralną w środowisku oraz rozszerzać współpracę z placówkami kulturalnymi. Sytuację tę mogą poprawić twórczy nauczyciele doceniający rolę teatru w prawdziwie wszechstronnym rozwoju wychowanków.
Teresa Kałuża
