Nad położoną w kotlinie Wieliczką góruje rozległe wypiętrzenie - po jego nachylonej ku Karpatom stronie znajduje się Siercza, która stopniowo opada ku dolinie rzeki Wilgi, wijącej się wśród pagórków Pogórza Wielickiego.
Z kart historii:
Sierczański dwór wzniesiony w najwyższym punkcie wsi, miał tradycję sięgającą co najmniej Lubomirskich, a więc początku XVII wieku. Po pierwszym rozbiorze Polski jego właścicielem był Ignacy Przychocki. Mimo późniejszych przekształceń dwór zachował pierwotną formę.
Zespół dworski tworzyły liczne murowane zabudowania gospodarcze, stawy oraz niewielki ogród, z którym od wschodu i zachodu sąsiadowały sady. Kompozycja ogrodu była charakterystyczna dla popularnych na przełomie XVIII i XIX w. założeń romantycznych.
Na początku XX wieku ostatnimi właścicielami zespołu dworskiego byli Bylińscy i Rogyscy, którzy w 1921 roku dwór i majątek sprzedali zgromadzeniu sióstr Urszulanek.
W 1921 roku siostry Urszulanki zorganizowały szkołę gotowania, prania, prasowania, szycia dla dziewcząt. W 1949 roku po wprowadzeniu reformy rolnej odebrano zakonnicom ziemię (z wyjątkiem parku dworskiego), a z działalności dydaktycznej pozostawiono jedynie przedszkole, które działa do dziś.
Pełna integracja klasztoru z mieszkańcami wsi nastąpiła przede wszystkim dzięki kaplicy, w której odprawiano nabożeństwa dostępne dla mieszkańców. W ostatnich latach przekształcono ją w kościół parafialny pw. Matki Bożej Częstochowskiej, który dziś jest centrum religijnym miejscowości.